ඉතින් අපි ආවේ අත උස්සලද

                              පහු ගිය දවස් ටිකේම විභාගේ නිසා නොමරුනා විතරයි අපි.එහෙම කිව්වට ලොකු බරක් ඔලුවේ දාගෙන රෑ නිදි වැරුවේ නම් නෑ මම නම් කීයටවත්.මොකද පාඩම් කරන දේ ඔලුවට තඹ දොයිතුවක් වැටෙන්නෑ රෑට.  

      අපේ යාලුවෝ කට්ටිය නම් ඔන්න රෑත් ටච් එකේමයි පොත්,ටියුට්,ෂොට් නෝට් එක්ක.ඒ තමා මම හිතන දකින සැබෑ කැපවීම.මොකද මදුරුවෝ තලාගෙන,රස්නේ දරාගෙන,නින්ද කියන දේ අමතක කරලා,කට්ටියත් එක්ක පාඩම් සාකච්ජා කරල,දන්න දේ කියා දීලා නොදන්න ඒවා අහගෙන,ගෙවල් වල මිනිස්සු ටික ටිකකට අමතක කරන් අපි ඇද්ද ඒ මාසේ,අලුත්ම අත්දැකීමක් වුනේ කැම්පස් එකේ කුලුදුලේම ලිව්ව විභාගේ නිසා කියල කියන එක මම හිතන්නේ හරියට හරි.

  ඒ අස්සට  අපේම සහෝදරියකගේ මළ ගෙදරකුත් යෙදුනත් ඔක්කොම බැලන්ස් කලේ හිතේ හයියටයි අක්කල අයියලගෙයි උපදෙස් වලටයි පින් සිද්ධ වෙන්න කියලයි මම හිතන්නේ.බාල්දි උදලු ඒ අස්සට නොවැටුනාමත් නෙවෙයි ඉතින් :)

  ඔන්න මුලින්ම එක්සැම් ලියන්න යද්දී මාර අවුල්.නමයට තියන විභාගෙට පහේ ඉඳන් එලාම් තියන්,දඩි බිඩියේ දත කට මූන හෝදන්,අයිඩි එක විසි පාරක් විතර චෙක් කරන්,කන්නාඩි ළඟ හැඩ වෙලා,කැන්ටිමේ දෙන රුපියල් විසි පහේ දිවිය බෝජනේ වලඳලා,හෝල් එකට ලං වෙනකොට ඉතින් වෙලාව හරි.මාසෙම ඔය ටයිම් ටේබල් එක තමා විටින් විට ඇවිත් අපේ ජීවිත රන් කලේ.
   බෝරින් සබ්ජෙක්ට් කියලා ජාතියක් තිබුනේ නැත්තේ ඔක්කොම එක වගේ බොරින් නිසාද කියලා මම නම් කියන්න දන්නැති වුනාට ඔරලෝසුවේ කට්ටටත් වෙලාවකට බැන බැන අමුනපු කොළ ආයේ ආයේ ගලව ගලව අමුණලා පිස්සුත් නොනැටුවාම නෙමේ.

   

    ඔය අස්සට වැස්සකුත් ඇවිත් ආශීර්වාදෙකටද මන්දා ඔලු ගෙඩි ටික හෝදලා දැම්මා දවස් දෙකක් තුනක්ම.කැම්පස් එක අස්සේ පාරවල් ගැන කියන්න දෙයක් නෑනේ.තාර බිඳක් වැටිලා නෑ අවුරුදු ගානකට.කානු වලත් වතුර පිරුණම මහ කනදරාව පරාදයි.අපේ වෙලාවට කාටවත් අතුරු ආන්තරාවක් නම් වුනේ නෑ ඕන්..

      

     ප්‍රයිවට් කැම්පස් ගැන කතා කරන යුගේක ඉතුරු වෙලා තියන ටික බලාගත්තොත් නරකක් වෙන එකකුත් නෑ මයේ හිතේ.ඒවත් තිබුනත් මගේ විරුද්ධත්වයක් නැත්තේ තවත් එකෙක් හරි ඉගෙන ගන්න නිසා මිසක් සල්ලි කියන දේ ආයුධයක් කර ගන්නවට නම් නෙමේ අම්මපා.

   

      හැබැයි උන්ට කැම්පස් එකක සැබෑ සාරේ ගන්න බැරි වෙයි කියන එකයි මගේ විස්වාසය.කට්ටක් කෑවේ නැත්තන් කැම්පස් ජිවිතේ රහක් නෑලුනේ.

       අපි නම් ඒක පොඩ්ඩක් හරි ලබනවා.පොල් මිරිකලා ඉතුරු වෙන කුඩු වලින් හදන සම්බෝලෙත් රහ නැතුවම නෙමේ අපිට.මොකද ඒවා කාලා බඩ පදම් වුනාම කළු ගල් වුනත් දිරවනවා කියලයි යාලුවෝ නම් කියන්නේ.සහතික ඇත්ත අප්පා.වොෂ් රූම් බුක් කරන්න වලි කාලා,බත් පෝලිම් වල ඉඳලා,මීටින් වල ලැගලා බැනුම් අහලා ගෙවන ජිවිතේ හරේ නැතත් ලවේ හරි ඉතුරු වෙයිනෙ අපිට.

        

       රැග් කියලා කියනවට වඩා ප්‍රෝග්‍රෑම් කියන එක දරුණුවට නොදී පොඩ්ඩක් හරි තිබූන නිසා අනිත් එකා ගැන හිතන්න,බය නැතුව ප්‍රශ්නෙකට මූන දෙන්න,කට්ට කන්න,පන්නරේ නොලැබුණාම නෙමේ.ඒත් සමහර දේවල් වලට නම් එකඟ වෙන්න බෑ අවංකවම.කෑම්ප් කේස් එකත් ලොකුවටම අපිට හරස් වුනත් කියන්න ඕනේ ඒ අපේ වුවමනාවට ගිය ගමනක් නෙමේ කියලා.ඇත්ත කතාව නම් ඒ ලියුම එද්දී මාත් වුනේ හොල්මන්.මේ සැරෙත් තියනව කියල ආරංචියි.පොඩි එවුන්ට අපිට දෙයක් කියන්න නැති වෙයිද මන්ද :)

  
        කලාව,සරසවි සිසුවාගේ වගකීම්,ඇනයක්(බුට්)කන හැටි,සින්දුවක් අහන හැටි,මේ ඔක්කොම මේ මාසෙට ඉඩ තියන වෙලාවට  අපිටලැබුනා.වීදීයත් ලොකු අත්දැකීමක් වුනාමට නම්.ඒ අපේම අයියල අක්කලගෙන්.ඔහොම මාසේ කවර් කරගත්ත අපිට කවුරු හරි මෙලෝ රහක් නැති පුද්ගලයෙක් බනිනව නම් මට අහන්න තියෙන්නේ;

 අපි ආවේ අත උස්සලද නැත්තන් ඔයා ආවේ එහෙමද කියලයි :)